De zaak in het kort
In een recente zaak bij de rechtbank Rotterdam hebben eisers beroep aangetekend tegen een door het college van burgemeester en wethouders van Rotterdam verleende vergunning voor kamerbewoning aan drie personen. De vergunning was verleend aan een vergunninghouder die eerder een aanvraag had ingediend voor een woning in Rotterdam. Eisers waren van mening dat de vergunning onterecht was verleend vanwege verschillende privaatrechtelijke en administratieve bezwaren. De rechtbank oordeelde echter dat het college de vergunning terecht had verleend, aangezien de aanvraag voldeed aan de vereisten van de toepasselijke verordening.
Het verloop van het proces en de feiten
Op 6 juli 2022 diende de vergunninghouder een aanvraag in voor een vergunning voor kamerbewoning voor drie personen in een woning in Rotterdam. Volgens de vergunninghouder verbleven er op dat moment al drie personen in de woning. Het college verleende de vergunning op basis van de criteria in de Verordening toegang woningmarkt en samenstelling woningvoorraad 2021. De eisers, die bezwaar hadden tegen de vergunning, stelden dat er sprake was van een privaatrechtelijke belemmering. In de splitsingsakte van het perceel stond namelijk dat het alleen voor zelfstandige bewoning bestemd was, en volgens hen was er geen toestemming van de Vereniging van Eigenaren (VVE) gevraagd voor afwijking van deze bestemming.
De eisers betoogden verder dat het college ten onrechte het overgangsrecht had toegepast bij de vergunningverlening. Zij vermoedden dat de verhuur frauduleus was en dat de handtekeningen op de huurovereenkomst vervalst waren. Daarnaast wezen ze op advertenties die suggereerden dat de vergunninghouder het pand wilde verhuren aan meer dan drie personen.
Tijdens het proces heeft het college verklaard dat er een controle was uitgevoerd in de Basisregistratie Personen, waaruit bleek dat op de peildatum drie bewoners op het adres stonden ingeschreven. Het college besloot dat de overgelegde huurovereenkomst in combinatie met deze registratie voldoende was om de aanvraag te ondersteunen.
De beslissing van de rechtbank
De rechtbank oordeelde dat de eisers zich ten aanzien van de privaatrechtelijke bezwaren tot de burgerlijke rechter moeten wenden, aangezien het college geen rekening hoefde te houden met deze omstandigheden bij de vergunningverlening. Wat betreft het overgangsrecht, stelde de rechtbank dat het college voldoende bewijs had dat er op de peildatum al sprake was van kamerbewoning door drie personen. De rechtbank vond het aannemelijk dat de controle in de Basisregistratie Personen en de huurovereenkomst voldoende waren om de aanvraag te onderbouwen. Er waren geen concrete aanwijzingen dat het college niet van de juistheid van de huurovereenkomst mocht uitgaan.
De eisers hadden ook aangevoerd dat er sprake was van overlast door de bewoners van het pand, vooral omdat het studenten betreft en er achterstallig onderhoud aan de woning was. De rechtbank erkende dat overlast subjectief is, maar vond dat het college voldoende had toegelicht waarom de gestelde overlast niet van invloed was op de vergunningverlening. Er waren geen meldingen van overlast ten tijde van de vergunningaanvraag, en de meldingen die later werden gedaan, hadden geen invloed op de beoordeling van de aanvraag.
Tot slot concludeerde de rechtbank dat het college terecht een vergunning voor kamerbewoning voor drie personen had verleend. Het beroep van de eisers werd ongegrond verklaard, en er was geen reden voor een vergoeding van de proceskosten. De uitspraak werd gedaan door rechter mr. M. Zoethout en uitgesproken op 28 januari 2025.
Partijen die het niet eens zijn met de uitspraak kunnen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State. Indien de zaak spoed heeft, kan een voorlopige voorziening worden aangevraagd.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
