De zaak in het kort
De rechtbank Den Haag heeft een uitspraak gedaan over een omgevingsvergunning die door het college van burgemeester en wethouders van een gemeente was verleend voor de legalisering van twee slagbomen. De eisers hadden bezwaar gemaakt tegen deze vergunning en tegen het besluit om niet handhavend op te treden tegen de slagbomen. Zij stelden dat de slagbomen in strijd waren met het bestemmingsplan en hun eigendomsrechten. De rechtbank oordeelde echter dat de vergunning terecht was verleend en dat er geen reden was voor handhaving, omdat de slagbomen binnen de bestemming ‘Verkeer-3’ vielen en geen openbare weg blokkeerden.
Het verloop van het proces en de feiten
De zaak draait om de legalisering van twee slagbomen bij een appartementencomplex. Een Vereniging van Eigenaars (VvE) had in december 2020 toestemming gegeven voor het plaatsen van de slagbomen, die in september 2021 werden gerealiseerd. De slagboom op het perceel van de gemeente vereiste een notarieel opstalrecht, dat werd gevestigd. Kort na de plaatsing vroegen de eisers om handhaving omdat zij van mening waren dat de slagbomen illegaal waren. De vergunninghoudster diende vervolgens een aanvraag in voor een omgevingsvergunning, die werd verleend. Het bezwaar van de eisers tegen de besluiten van de gemeente werd ongegrond verklaard, waarna zij in beroep gingen bij de rechtbank.
Tijdens de zitting op 10 januari 2025 kwamen verschillende aspecten aan bod, waaronder de vraag of de slagbomen in strijd waren met het bestemmingsplan en of het procesdossier compleet was. De rechtbank stelde vast dat er enkele stukken ontbraken, maar dat dit de eisers niet in hun belangen schaadde omdat zij de stukken zelf al bezaten.
De beslissing van de rechtbank
De rechtbank oordeelde dat de omgevingsvergunning terecht was verleend omdat er geen strijd was met het bestemmingsplan. De slagbomen stonden op grond met de bestemming ‘Verkeer-3’, wat hun plaatsing toestond. Er was daarnaast geen sprake van een openbare weg die afgesloten werd, waardoor geen onttrekkingsbesluit nodig was. Ook werd geen overtuigend bewijs geleverd dat de parkeerplaatsen openbaar waren. Verder oordeelde de rechtbank dat er geen schending was van het eigendomsrecht of het vertrouwensbeginsel. De eisers konden eventuele privaatrechtelijke kwesties voorleggen aan de burgerlijke rechter, maar dit had geen invloed op de publiekrechtelijke vergunningverlening.
De rechtbank wees ook het beroep op het participatiebeleid af, omdat er geen verplichting was voor participatie in de reguliere vergunningprocedure. Hoewel de informatievoorziening door de vergunninghoudster te wensen overliet, was dit geen reden om de vergunning te weigeren. De rechtbank vond dat er geen juridische grondslag was voor het handhavend optreden, aangezien er geen overtreding was en de omgevingsvergunning rechtmatig was verleend.
Tot slot oordeelde de rechtbank dat er slechts één dwangsom verschuldigd was omdat de bezwaren inhoudelijk samenhingen. Het beroep van de eisers werd ongegrond verklaard, wat betekende dat de omgevingsvergunning in stand bleef en de eisers geen vergoeding kregen voor het griffierecht of hun proceskosten. De uitspraak is openbaar gemaakt en biedt de mogelijkheid tot hoger beroep bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
