De zaak in het kort
De rechtbank Amsterdam heeft een vonnis gewezen in een civiele zaak tussen een architect en een klant, waarbij de klant werd veroordeeld tot betaling van een factuur voor architectuurdiensten. De diensten betroffen het maken van een ontwerp en vergunningstekeningen voor de verbouwing van de woning van de klant. De architect had de klant een factuur gestuurd voor werkzaamheden die waren verricht in de schetsontwerpfase (SO) en de definitieve ontwerpfase (DO). De klant betwistte de vordering en stelde dat hij geen toestemming had gegeven voor het voortzetten naar de DO-fase en dat de werkzaamheden in de SO-fase niet naar tevredenheid waren uitgevoerd. De rechtbank oordeelde echter dat de architect uit het gedrag en de uitlatingen van de klant mocht afleiden dat er opdracht was voor de DO-fase. De klant werd veroordeeld tot betaling van het factuurbedrag van € 4.840,-, vermeerderd met wettelijke rente, maar de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten werden afgewezen.
Het verloop van het proces en de feiten
De procedure begon met een dagvaarding van de architect op 13 november 2024. De klant diende een conclusie van antwoord in op 4 december 2024. Op 24 december 2024 werd een tussenvonnis gewezen, waarin een mondelinge behandeling werd bepaald. Deze vond plaats op 13 februari 2025. Na de mondelinge behandeling zijn er nog diverse stukken uitgewisseld tussen de partijen en de rechtbank.
De kern van de zaak betrof de factuur van € 4.840,- die de architect aan de klant had gestuurd voor werkzaamheden in de SO- en DO-fase van een verbouwingsproject. De klant betwistte de betaling van deze factuur met de argumenten dat hij geen akkoord had gegeven voor de DO-fase en dat de SO-fase onvolledig en ontevredenstellend was uitgevoerd.
Tijdens de mondelinge behandeling erkende de klant dat er een overeenkomst was gesloten voor de SO-fase, maar hij betwistte de opdracht voor de DO-fase. De architect voerde aan dat de klant op 14 februari 2024 mondeling had aangegeven door te willen gaan naar de vergunningsfase (DO-fase). De klant betwistte dit en voerde aan dat hij nog geen akkoord had van de VvE en dat de kosten van de aannemer te hoog waren.
De architect ondersteunde zijn stelling met correspondentie, zoals een WhatsApp-bericht van de aannemer die bevestigde dat de klant had aangegeven door te willen naar de vergunningsfase. Verder bleek uit e-mails dat de klant meer gedetailleerde tekeningen had ontvangen die de werkzaamheden van de DO-fase weerspiegelden en dat hij hier geen bezwaar tegen had gemaakt. Uit deze communicatie concludeerde de rechtbank dat de klant de architect impliciet toestemming had gegeven om door te gaan met de DO-fase.
De beslissing van de rechtbank.
De rechtbank oordeelde dat de architect mocht aannemen dat er een overeenkomst was voor de DO-fase en dat de klant verplicht was om voor de verrichte werkzaamheden te betalen. De rechtbank baseerde dit oordeel op de gedragingen en uitlatingen van de klant, die erop wezen dat hij op de hoogte was van de voortgang naar de DO-fase en hiermee instemde.
De rechtbank wees de gevorderde hoofdsom van € 4.840,- toe, vermeerderd met wettelijke rente vanaf 5 september 2024. De architect had gefactureerd op basis van gewerkte uren, omdat beide fases nog niet volledig waren afgerond. De rechtbank achtte het factuurbedrag redelijk, aangezien het lager was dan de overeengekomen prijs voor beide fases en in lijn was met het uurtarief dat in de offerte was vermeld.
Wat betreft de buitengerechtelijke incassokosten oordeelde de rechtbank dat de algemene voorwaarden van de architect, waarin geen maximum voor deze kosten was vermeld, oneerlijk waren in de zin van de richtlijn betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten. Hierdoor kon de architect geen aanspraak maken op deze kosten.
De klant werd verder veroordeeld in de proceskosten, die werden begroot op € 546,54, inclusief nakosten. De proceskosten zouden worden vermeerderd met wettelijke rente indien ze niet binnen veertien dagen na aanschrijving werden betaald.
Het vonnis werd uitvoerbaar bij voorraad verklaard, wat betekent dat het direct ten uitvoer kan worden gelegd, ongeacht een eventueel hoger beroep. De overige vorderingen van de architect werden afgewezen. De uitspraak onderstreept het belang van duidelijke communicatie en overeenstemming over de voortgang van projecten, vooral wanneer er sprake is van verschillende fases met bijbehorende kosten.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
