De zaak in het kort
In de rechtszaak bij de rechtbank Amsterdam werd de vraag behandeld of een notarisfactuur voor het wijzigen van een splitsingsakte betaald moest worden. [eiser] B.V., de eiser in deze zaak, had een factuur gestuurd naar de Vereniging van Eigenaars (VvE) en een particulier, [gedaagde 2], voor de kosten van de wijziging van de splitsingsakte. De VvE en [gedaagde 2] hadden deze factuur niet betaald, waarna [eiser] een procedure startte om betaling af te dwingen. De rechtbank oordeelde uiteindelijk dat de factuur niet hoefde te worden voldaan, omdat de opdracht tot het wijzigen van de splitsingsakte niet op de juiste manier was bevestigd en de VvE niet aansprakelijk was voor de gemaakte kosten.
Het verloop van het proces en de feiten
De procedure begon met een dagvaarding van 4 februari 2025, waarin [eiser] de VvE en [gedaagde 2] opriep. De VvE gaf een conclusie van antwoord, maar [gedaagde 2] verscheen niet, waardoor tegen hem verstek werd verleend. Tijdens de mondelinge behandeling op 13 mei 2025 waren beide partijen vertegenwoordigd door hun gemachtigden.
De zaak draaide om een wijziging van de splitsingsakte van de VvE, zoals eerder door de kantonrechter in 2008 was voorgeschreven. [gedaagde 2] had in 2015 [eiser] benaderd om de wijziging door te voeren en had een volmacht getekend. [eiser] stuurde vervolgens een factuur van €5.979,10 aan de VvE, die niet werd betaald. [eiser] vorderde een totaalbedrag van €13.409,05 van de gedaagden, inclusief rente en incassokosten, wegens het niet betalen van de factuur voor de wijziging van de splitsingsakte.
De VvE voerde als verweer aan dat zij nooit opdracht had gegeven voor de wijziging van de splitsingsakte en dat de factuur daarom niet op hen van toepassing was. Zij verzochten om afwijzing van de vorderingen van [eiser] en eisten dat [eiser] de proceskosten zou betalen.
De beslissing van de rechtbank
De rechtbank beoordeelde de zaak op verschillende gronden. Ten eerste werd de aard van de overeenkomst met [gedaagde 2] als een consumentenovereenkomst aangemerkt. Dit betekende dat [eiser] verplicht was om aan bepaalde informatieverplichtingen te voldoen, zoals vastgelegd in de Richtlijn oneerlijke bedingen en het Burgerlijk Wetboek. [eiser] had echter geen opdrachtbevestiging gestuurd, waardoor de informatie over het honorarium en de kosten niet op de juiste wijze was gecommuniceerd. Deze tekortkoming leidde ertoe dat de overeenkomst met [gedaagde 2] als nietig werd beschouwd, en de vordering jegens [gedaagde 2] werd afgewezen.
Wat betreft de VvE oordeelde de rechtbank dat de kosten voor het wijzigen van de splitsingsakte niet konden worden beschouwd als gemeenschappelijke kosten die voor rekening van de VvE kwamen. De wijziging van de splitsingsakte viel niet onder de behartiging van gemeenschappelijke belangen van de appartementseigenaars, zoals gedefinieerd in de wet en het splitsingsreglement van de VvE. Daarom was de VvE niet hoofdelijk aansprakelijk voor de betaling van de factuur.
Uiteindelijk werden de vorderingen van [eiser] afgewezen door de rechtbank. [eiser] werd veroordeeld tot het betalen van de proceskosten, begroot op €947,00, inclusief nakosten. De rechtbank bepaalde dat [eiser] ook wettelijke rente moest betalen over de proceskosten indien deze niet binnen veertien dagen na aanschrijving waren voldaan.
Deze uitspraak benadrukt het belang van duidelijke communicatie en bevestiging van opdrachten in juridische en zakelijke overeenkomsten, vooral wanneer het gaat om kostenverdeling binnen verenigingen van eigenaars en consumentenovereenkomsten. De rechtbank volgde zorgvuldig de richtlijnen omtrent consumentenbescherming, wat leidde tot de afwijzing van de vorderingen van [eiser].
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
