De zaak in het kort
In deze zaak gaat het om een hoger beroep tegen de vastgestelde WOZ-waarde van een woning in [Z]. De eigenaar van de woning, aangeduid als belanghebbende, betwist de waarde die door de heffingsambtenaar van de gemeente [Z] is vastgesteld op € 457.000 voor het jaar 2022. Na een eerdere uitspraak van de rechtbank Noord-Holland, waarin het beroep van de belanghebbende ongegrond werd verklaard, heeft de belanghebbende hoger beroep ingesteld bij het gerechtshof Amsterdam. De centrale vraag in het hoger beroep is of de WOZ-waarde te hoog is vastgesteld en of er voldoende informatie is verstrekt door de heffingsambtenaar. Daarnaast wordt er betoogd over de rechtmatigheid van een proceskostenvergoeding.
Het verloop van het proces en de feiten
De heffingsambtenaar stelde de WOZ-waarde van de woning vast op basis van artikel 17 van de Wet waardering onroerende zaken (Wet WOZ). De woning betreft een benedenwoning, gebouwd in 1895, met een oppervlakte van 74 m² en een bijbehorend kavel van 143 m². Tijdens de bezwaarfase werden taxatiedocumenten aan de gemachtigde van de belanghebbende verstrekt, die de ontvangst daarvan bevestigde. Het geschil in hoger beroep draaide om de hoogte van de WOZ-waarde en de vraag of de heffingsambtenaar tijdig voldoende informatie had verstrekt aan de belanghebbende. Ook vroeg de belanghebbende om een proceskostenvergoeding.
De rechtbank oordeelde dat de heffingsambtenaar voldoende gegevens had verstrekt aan de belanghebbende en dat de WOZ-waarde op een juiste manier was vastgesteld. De rechtbank baseerde zich op de vergelijkingsmethode waarbij verkoopprijzen van vergelijkbare objecten in de buurt werden vergeleken met de woning van de belanghebbende. De rechtbank vond de vergelijkingsobjecten voldoende vergelijkbaar met de woning, ondanks enkele verschillen, en oordeelde dat de waardering van de woning geen exacte wetenschap is, maar een schatting met enige mate van onzekerheid.
De beslissing van de rechtbank.
Het gerechtshof Amsterdam bevestigde de uitspraak van de rechtbank Noord-Holland. Het hof oordeelde dat de heffingsambtenaar de WOZ-waarde voldoende had onderbouwd met overgelegde stukken en informatie over vergelijkbare woningen. De belanghebbende kon geen overtuigende tegenargumenten aandragen die zouden aantonen dat de waarde te hoog was. Het hof ging mee in de redenering van de rechtbank dat de verstrekte gegevens en de methode van waarderen voldoende inzicht boden en dat de heffingsambtenaar zijn verplichtingen had nagekomen.
Verder behandelde het hof de verplichting tot informatieverstrekking op grond van artikel 40, lid 2, Wet WOZ. Het hof concludeerde dat de verstrekte gegevens voldoende waren om de juistheid van de waardebeschikking te controleren. Het hof verwierp het idee dat de waardevaststelling een wiskundige oefening van verregaande precisie zou moeten zijn. Het hof benadrukte dat de waardevaststelling een benadering door een taxateur is van de geschatte verkoopwaarde van een onroerende zaak in zijn geheel.
Met betrekking tot de proceskostenvergoeding stelde het hof dat het de heffingsambtenaar vrijstaat om de WOZ-waarde in beroep te onderbouwen met andere of nadere gegevens. Het hof zag geen schending van de goede procesorde in het verloop van de procedure en vond dat er geen aanleiding was om een proceskostenvergoeding toe te kennen.
Tot slot bevestigde het hof de uitspraak van de rechtbank dat de WOZ-waarde niet te hoog was vastgesteld en dat de informatieverstrekking door de heffingsambtenaar voldoende was geweest. Het hoger beroep werd ongegrond verklaard en er werden geen proceskosten aan de belanghebbende toegekend. De uitspraak is openbaar gemaakt en beide partijen hebben de mogelijkheid om beroep in cassatie in te stellen bij de Hoge Raad der Nederlanden.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
