De zaak in het kort
In deze zaak heeft de rechtbank Midden-Nederland uitspraak gedaan over de vastgestelde WOZ-waarde van een appartement in [plaats] voor het belastingjaar 2023. De eigenaar van de woning, de eiser, was van mening dat de waarde van €360.000,- te hoog was vastgesteld door de heffingsambtenaar van de Belastingsamenwerking gemeenten en hoogheemraadschap [gemeente]. De rechtbank heeft de bezwaren van de eiser niet gehonoreerd en de WOZ-waarde gehandhaafd.
Het verloop van het proces en de feiten
De zaak begon met een beschikking van de heffingsambtenaar op 28 februari 2023, waarin de WOZ-waarde van de woning werd vastgesteld op €360.000,-, gebaseerd op de waardepeildatum 1 januari 2022. De eiser ging tegen deze beschikking in bezwaar, maar dit bezwaar werd op 20 november 2023 ongegrond verklaard. Vervolgens stelde de eiser beroep in bij de rechtbank.
De rechtbank besloot dat een zitting niet nodig was, aangezien beide partijen geen bezwaar hadden tegen het sluiten van het onderzoek zonder zitting. De woning in kwestie is een appartement met een gebruiksoppervlakte van 84 m², gebouwd in 2006. De geschatte waarde werd bepaald aan de hand van de vergelijkingsmethode, waarbij de woning werd vergeleken met drie andere appartementen in dezelfde wijk, die rond de waardepeildatum waren verkocht.
De beslissing van de rechtbank.
De rechtbank beoordeelde of de heffingsambtenaar de WOZ-waarde aannemelijk had gemaakt. De heffingsambtenaar had een taxatiematrix gepresenteerd, waarin de woning werd vergeleken met drie referentiewoningen. De rechtbank oordeelde dat de heffingsambtenaar voldoende aannemelijk had gemaakt dat de vastgestelde waarde niet te hoog was, doordat de referentiewoningen goed vergelijkbaar waren en er rekening was gehouden met verschillen tussen de referentiewoningen en de woning van de eiser.
De eiser had verschillende beroepsgronden aangevoerd, waaronder de verouderde staat van de keuken en badkamer, de matige staat van onderhoud van de woning, het lage duurzaamheidsniveau, het aandeel in de VVE, en de ligging van de woning. De rechtbank vond echter geen van deze gronden voldoende om tot een andere conclusie te komen.
Ten aanzien van de verouderde keuken en badkamer oordeelde de rechtbank dat de heffingsambtenaar terecht had aangevoerd dat er geen foto’s waren aangeleverd die de gestelde gebreken konden onderbouwen. De staat van onderhoud werd ook niet voldoende onderbouwd door de eiser, en de rechtbank achtte de stellingen hierover onwaarschijnlijk gezien het bouwjaar van de woning. De argumenten over het duurzaamheidsniveau werden eveneens verworpen, omdat de woning in vergelijking stond met andere woningen uit dezelfde bouwperiode.
Wat betreft het aandeel in de VVE, had de heffingsambtenaar in de matrix duidelijk gemaakt welke bedragen aan VVE-reserve waren inbegrepen in de verkoopprijzen van de referentiewoningen. De rechtbank vond de uitleg van de heffingsambtenaar hierover overtuigend. Tot slot werd de ligging van de woning niet als doorslaggevend gezien voor een andere waardebepaling, aangezien de verdieping waarop een appartement ligt een subjectieve factor is.
De rechtbank verklaarde het beroep van de eiser ongegrond en besloot dat de oorspronkelijke WOZ-waarde van €360.000,- gehandhaafd bleef. Hierdoor was er ook geen aanleiding voor een vergoeding van proceskosten of griffierecht.
De uitspraak werd gedaan door mr. Y.N.M. Rijlaarsdam, in aanwezigheid van P.W. Hogenbirk, griffier, en werd uitgesproken op 14 oktober 2025. Partijen werden geïnformeerd over de mogelijkheid om binnen zes weken na verzending van de uitspraak in hoger beroep te gaan bij het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
