De zaak in het kort
De zaak die voor het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden is gebracht, betreft een geschil tussen een appartementseigenaar, hierna [appellante], en de Vereniging van Eigenaren van een appartementencomplex in Elst. Het geschil draait om de vraag of de kantonrechter bevoegd is om over het conflict te oordelen, of dat de zaak moet worden beslist door drie scheidslieden zoals vastgelegd in de splitsingsakte van het appartementencomplex. De kantonrechter had zichzelf bevoegd verklaard, maar [appellante] ging in hoger beroep tegen deze beslissing, met het argument dat de zaak door de scheidslieden had moeten worden behandeld.
De zaak in het kort
De zaak draait om een geschil tussen [appellante], de eigenaar van een appartementsrecht, en de Vereniging van Eigenaars (VvE) van het complex waartoe haar appartement behoort. Het conflict werd door de VvE voorgelegd aan de kantonrechter, die echter volgens de splitsingsakte die van toepassing was op het complex niet bevoegd zou zijn om te oordelen over het geschil. In plaats daarvan zouden drie scheidslieden moeten worden benoemd om het conflict op te lossen. De kantonrechter had zich desalniettemin bevoegd verklaard om over de zaak te oordelen, hetgeen [appellante] aanvocht door in hoger beroep te gaan.
Het verloop van het proces en de feiten
De zaak begon met een geschil dat de Vereniging van Eigenaars [adres1] (VvE) voorlegde aan de kantonrechter. [appellante], eigenaar van een appartementsrecht in een gebouw aan [adres1] in [woonplaats1], werd gedagvaard door de VvE. In reactie op de dagvaarding beriep [appellante] zich op artikel 46 van de splitsingsakte. Volgens haar bepaalde dit artikel dat geschillen met de VvE door drie scheidslieden moesten worden beslist, waardoor de kantonrechter niet bevoegd zou zijn om kennis van de zaak te nemen.
De kantonrechter oordeelde echter dat artikel 46 van de splitsingsakte geen bindende arbitrageclausule bevat, maar slechts een inspanningsverplichting om te onderzoeken of arbitrage mogelijk is. Omdat er geen overeenstemming werd bereikt over de aan te wijzen arbiters, verklaarde de kantonrechter zich bevoegd om kennis te nemen van het geschil. [appellante] ging tegen dit vonnis in hoger beroep en vorderde de kantonrechter onbevoegd te verklaren of de VvE niet-ontvankelijk te verklaren in haar vordering.
Het verloop van het proces en de feiten
De zaak betreft een geschil tussen [appellante], eigenaar van een appartementsrecht aan de [adres1] in [woonplaats1], en de Vereniging van Eigenaars (VvE) van het betreffende appartementsgebouw. Het gebouw is gesplitst in appartementsrechten, zoals vastgelegd in een notariële akte van splitsing van 4 september 1987. Artikel 46 van het splitsingsreglement bepaalt dat geschillen tussen de appartementseigenaren onderling en tussen appartementseigenaars en de VvE door middel van arbitrage moeten worden beslist, door drie scheidslieden die in onderling overleg worden benoemd, of bij gebrek aan overeenstemming door de kantonrechter.
In juli 2020 ontstond er een geschil tussen [appellante] en de VvE naar aanleiding van verbouwingswerkzaamheden die [appellante] had laten uitvoeren. Op 10 december 2021 dagvaardde de VvE [appellante] voor de kantonrechter in Nijmegen, die de zaak in eerste instantie behandelde. Bij de kantonrechter voerde [appellante] aan dat de rechter niet bevoegd was om te oordelen over het geschil, verwijzend naar artikel 46 van de splitsingsakte die stelt dat geschillen tussen appartementseigenaars en de VvE door drie scheidslieden moeten worden beslist. Desondanks verklaarde de kantonrechter zich bevoegd en wees de vordering van [appellante] af, oordelend dat artikel 46 geen bindende arbitrageclausule bevatte.
Het verloop van het proces en de feiten
De eigendom van het appartementsgebouw aan de [adres1] in [woonplaats1] is gesplitst in appartementsrechten volgens een notariële splitsingsakte van 4 september 1987. Deze akte bevat een splitsingsreglement dat voorziet in de oprichting van de Vereniging van Eigenaars (VvE) en de vaststelling van haar statuten. In artikel 46 van het reglement is bepaald dat geschillen tussen appartementseigenaars onderling, of tussen appartementseigenaars en de VvE, uitsluitend beslist worden door drie scheidslieden. Deze scheidslieden zijn aan te wijzen in onderling overleg tussen partijen of, bij gebrek aan overeenstemming, door de kantonrechter op verzoek van de meest gerede partij.
[appellante] is eigenaar van een appartementsrecht dat recht geeft op het exclusief gebruik van een flatwoning aan de [adres1]. In juli 2020 voerde [appellante] verbouwingswerkzaamheden uit aan haar appartement, wat leidde tot een geschil met de VvE.
Op 10 december 2021 diende de VvE een dagvaarding in tegen [appellante] bij de kantonrechter in de rechtbank Gelderland, zittingsplaats Nijmegen, om de hoofdzaak te beslechten. [appellante] diende op 18 februari 2022 een incidentele vordering in tegen de bevoegdheid van de kantonrechter, onder verwijzing naar artikel 46 van de splitsingsakte.
De zaak in het kort
In deze juridische kwestie ging [appellante], een eigenaar van een appartementsrecht, in hoger beroep tegen een besluit van de kantonrechter. Het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft uiteindelijk geoordeeld dat de kantonrechter onbevoegd is om kennis te nemen van een geschil tussen [appellante] en de Vereniging van Eigenaars [adres1] (VvE). De hofbeslissing is gebaseerd op het splitsingsreglement, dat bepaalt dat geschillen tussen appartementseigenaars en de VvE uitsluitend door drie scheidslieden beslist moeten worden, en niet door de kantonrechter.
Het verloop van het proces en de feiten
De zaak begon met een geschil tussen [appellante], een appartementseigenaar, en de Vereniging van Eigenaars [adres1] (VvE), die bij de kantonrechter was ingediend door de VvE. [appellante] verweerde zich door te verwijzen naar artikel 46 van de splitsingsakte, waarin staat dat geschillen tussen appartementseigenaars en de VvE moeten worden opgelost door drie scheidslieden, die benoemd worden in onderling overleg. Als er geen overeenstemming kan worden bereikt over de scheidslieden, dan kan de kantonrechter te Nijmegen worden verzocht om scheidslieden aan te wijzen.
Het geschil ontstond in juli 2020 toen [appellante] verbouwingswerkzaamheden in haar appartement liet uitvoeren, wat leidde tot onenigheid met de VvE. De VvE spande een rechtszaak aan bij de kantonrechter in Nijmegen tegen [appellante]. In haar conclusie van antwoord voerde [appellante] aan dat de kantonrechter niet bevoegd was om kennis te nemen van de hoofdzaak, verwijzend naar artikel 46 van de splitsingsakte.
Het verloop van het proces en de feiten
In het verdere verloop van de procedure bij het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, locatie Arnhem, afdeling civiel, zaaknummer 200.318.010/02, werd het tussenarrest van 16 juli 2024 gevolgd door een akte overleggen productie van de VvE, die door de kantonrechter uiteindelijk buiten beschouwing werd gelaten omdat het niet tijdig was ingediend. Op 31 oktober 2024 vond de mondelinge behandeling plaats, waarbij het hof door beide partijen werd verzocht om arrest te wijzen.
De beslissing van de rechtbank
Het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft in zijn arrest van 25 februari 2025 het vonnis van de kantonrechter vernietigd en geoordeeld dat de kantonrechter niet bevoegd was om kennis te nemen van het geschil tussen de VvE en [appellante]. Het hof baseerde zijn beslissing op artikel 46 van het splitsingsreglement van de notariële splitsingsakte, waarin is bepaald dat geschillen tussen appartementseigenaars en de VvE door scheidslieden moeten worden beslist. Het hof vond dat de kantonrechter ten onrechte had geoordeeld dat hij bevoegd was om kennis te nemen van de hoofdzaak. De kantonrechter had in zijn vonnis van 20 mei 2022 geoordeeld dat artikel 46 geen bindende arbitrageclausule bevatte, maar het hof heeft deze interpretatie verworpen. Volgens het hof is de tekst van artikel 46 van de splitsingsakte duidelijk en biedt het geen mogelijkheid voor de kantonrechter om kennis te nemen van het geschil, zelfs als de partijen niet tot overeenstemming kunnen komen over de benoeming van scheidslieden. Het hof heeft daarom het vonnis van de kantonrechter vernietigd en geoordeeld dat de kantonrechter niet bevoegd was om kennis te nemen van het geschil tussen de VvE en [appellante].
De beslissing van de rechtbank
De rechtbank heeft in het vonnis van 20 mei 2022 de incidentele vordering van [appellante] tot onbevoegdverklaring van de kantonrechter afgewezen. De kantonrechter was van mening dat artikel 46 van de splitsingsakte geen bindende arbitrageclausule bevatte, maar slechts een verplichting voor de partijen om te onderzoeken of arbitrage mogelijk was. De kantonrechter oordeelde dat als partijen het niet eens konden worden over de aan te wijzen scheidslieden, de kantonrechter bevoegd was om kennis te nemen van het geschil.
Echter, het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden oordeelde dat de kantonrechter niet bevoegd was om kennis te nemen van het geschil, omdat de splitsingsakte duidelijk stelde dat alle geschillen moesten worden beslecht door drie scheidslieden, tenzij anders overeengekomen. Het hof vernietigde daarom het vonnis van de kantonrechter en verklaarde deze onbevoegd om kennis te nemen van het geschil tussen de VvE en [appellante]. Het hof benadrukte dat de keuze voor arbitrage door beide partijen uitdrukkelijk was aanvaard in de splitsingsakte en dat de kantonrechter de benoeming van scheidslieden had moeten doorvoeren in het geval van een geschil.
De beslissing van de rechtbank
Het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft het vonnis van de kantonrechter vernietigd en geoordeeld dat de kantonrechter niet bevoegd is om kennis te nemen van het geschil tussen de VvE en [appellante]. Het hof heeft besloten dat het geschil moet worden voorgelegd aan scheidslieden zoals vastgelegd in artikel 46 van de splitsingsakte. De VvE werd veroordeeld tot het betalen van de proceskosten van [appellante] in beide instanties.
Het hof heeft de zaak opnieuw beoordeeld en de kantonrechter onbevoegd verklaard om kennis te nemen van het geschil. De VvE werd veroordeeld tot het betalen van de proceskosten van [appellante] in beide instanties, vastgesteld op € 1.126,- voor de eerste aanleg en € 4.004,- voor het hoger beroep, te voldoen binnen 14 dagen na de uitspraak, vermeerderd met de wettelijke rente bij niet-tijdige betaling. De veroordelingen werden uitvoerbaar bij voorraad verklaard, en de overige vorderingen werden afgewezen.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
