De zaak in het kort
In deze zaak stond de vaststelling van de WOZ-waarde van een woning en de bijbehorende kostenvergoeding voor een taxatierapport centraal. Het Gerechtshof Den Haag moest oordelen over het hoger beroep dat zowel door de belanghebbende als de heffingsambtenaar was ingesteld tegen de uitspraak van de Rechtbank Den Haag. De kern van het geschil betrof de vraag of het taxatierapport als een deskundigenverslag kon worden aangemerkt en of de toegekende proceskostenvergoeding voor dit rapport redelijk was.
Het verloop van het proces en de feiten
De heffingsambtenaar van de gemeente Den Haag had de WOZ-waarde van de onroerende zaak van de belanghebbende vastgesteld op € 200.000 voor het kalenderjaar 2022, maar na bezwaar van de belanghebbende werd deze waarde verlaagd naar € 171.000. Belanghebbende had hierbij gebruik gemaakt van een taxatierapport opgemaakt door een gediplomeerd WOZ-taxateur, maar de heffingsambtenaar weigerde aanvankelijk een proceskostenvergoeding voor dit rapport toe te kennen.
De Rechtbank Den Haag oordeelde dat het taxatierapport wel recht gaf op een vergoeding, maar matigde de hoogte van deze vergoeding in vergelijking met de gebruikelijke richtlijnen. De rechtbank kende een vergoeding van € 32,05 toe, gebaseerd op een tijdsbesteding van een half uur voor het opstellen van het rapport. Zowel de belanghebbende als de heffingsambtenaar waren het niet eens met deze beslissing en stelden hoger beroep in.
Tijdens de behandeling van het hoger beroep door het Gerechtshof Den Haag kwam naar voren dat het taxatierapport was opgemaakt met behulp van software van een externe leverancier. De software kon snel rapporten genereren, wat vragen opriep over de zorgvuldigheid en de daadwerkelijke tijdsbesteding door de taxateur.
De beslissing van de rechtbank.
Het Gerechtshof Den Haag oordeelde dat het taxatierapport als een deskundigenverslag kon worden aangemerkt volgens de regels van het Besluit proceskosten bestuursrecht, maar stelde de door de Rechtbank toegekende vergoeding te hoog vast. Het hof vond dat de Rechtbank ten onrechte was uitgegaan van een tijdsbesteding van een half uur voor het opstellen van het taxatierapport, gezien de geautomatiseerde aard van het proces.
De heffingsambtenaar had tijdens de zitting voldoende aannemelijk gemaakt dat de werkelijke tijdsbesteding voor het genereren van het rapport minder was dan de rechtbank had aangenomen. Het hof besloot de vergoeding voor het taxatierapport te verlagen naar € 10,69, gebaseerd op een redelijke tijdsbesteding van tien minuten.
Daarnaast bevestigde het hof de overige beslissingen van de Rechtbank, maar zag geen aanleiding voor een verdere proceskostenvergoeding in hoger beroep. De zaak illustreert de uitdagingen bij het vaststellen van redelijke proceskostenvergoedingen in zaken waar gebruik wordt gemaakt van geautomatiseerde hulpmiddelen, en benadrukt het belang van zorgvuldige controle door taxateurs bij het opstellen van taxatierapporten.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
