De zaak in het kort
Deze zaak betreft een hoger beroep dat is aangespannen door een woningeigenaar, aangeduid als belanghebbende, tegen een uitspraak van de rechtbank Rotterdam. De kwestie draait om de vastgestelde waarde van een flatwoning onder de Wet waardering onroerende zaken (Wet WOZ) door de heffingsambtenaar van de Regionale Belasting Groep. De eigenaar betwistte de WOZ-waarde van € 182.000 voor het kalenderjaar 2021, zoals vastgesteld door de heffingsambtenaar. Het gerechtshof Den Haag heeft het hoger beroep van de eigenaar ongegrond verklaard, waarmee de eerdere beslissing van de rechtbank Rotterdam werd bevestigd.
Het verloop van het proces en de feiten
De belanghebbende is eigenaar van een galerijflat met een gebruiksoppervlakte van 88 m2 en een afzonderlijke berging van 15 m2, gelegen in een woonwijk. Het bouwjaar van de flat is 1968. De heffingsambtenaar had de waarde van de woning per 1 januari 2020 vastgesteld op € 182.000, wat leidde tot een aanslag in de onroerendezaakbelastingen en de watersysteemheffing voor het jaar 2021. Na bezwaar door de eigenaar bleef de heffingsambtenaar bij deze vastgestelde waarde. Bij de rechtbank Rotterdam werd vervolgens beroep aangetekend, dat eveneens ongegrond werd verklaard. De rechtbank oordeelde dat de heffingsambtenaar voldoende aannemelijk had gemaakt dat de vastgestelde WOZ-waarde niet te hoog was.
In de beroepsfase had de heffingsambtenaar een taxatierapport overlegd, dat de waarde onderbouwde met verkoopgegevens van vergelijkbare woningen in hetzelfde flatgebouw. Deze vergelijkingsobjecten hadden dezelfde gebruiksoppervlakte en indeling als de woning van de belanghebbende. De rechtbank vond deze objecten geschikt voor de onderbouwing van de waarde. De belanghebbende voerde aan dat onvoldoende rekening was gehouden met de meerwaarde van appartementen op hogere verdiepingen. Echter, de rechtbank merkte op dat vergelijkingsobjecten die op dezelfde verdieping als de woning van de belanghebbende lagen, eveneens waren meegenomen in de vergelijking.
Daarnaast voerde de belanghebbende aan dat het gelijkheidsbeginsel was geschonden, omdat huurwoningen in hetzelfde gebouw een lagere WOZ-waarde kregen toegewezen. De rechtbank oordeelde dat dit verschil gerechtvaardigd was vanwege de aannemelijke verschillen in voorzieningen tussen koop- en huurwoningen. Andere argumenten van de belanghebbende, zoals vermeende schending van het vertrouwensbeginsel en het verbod van willekeur, werden door de rechtbank verworpen.
De beslissing van de rechtbank
Het gerechtshof Den Haag beoordeelde in hoger beroep of de heffingsambtenaar de verplichtingen rondom informatieverstrekking had geschonden en of de waarde van de woning te hoog was vastgesteld. Het hof kwam tot de conclusie dat de rechtbank op goede gronden had geoordeeld dat de WOZ-waarde correct was vastgesteld. Het hof vond dat de heffingsambtenaar voldoende bewijs had geleverd dat de waarde niet te hoog was vastgesteld, ondersteund door een degelijk taxatierapport en een correcte vergelijking met vergelijkbare objecten.
Het hof bevestigde de uitspraak van de rechtbank dat er geen sprake was van schending van het gelijkheidsbeginsel. De uitleg van de heffingsambtenaar dat het verschil in WOZ-waarde voor huurwoningen gerechtvaardigd was door verschillen in voorzieningen, werd door het hof als aannemelijk beoordeeld. Bovendien was er geen sprake van een meerderheid van vergelijkbare gevallen waarin de wet niet correct was toegepast, hetgeen nodig zou zijn om een beroep op het gelijkheidsbeginsel te doen slagen.
Zowel de rechtbank als het hof wezen erop dat de argumenten van de belanghebbende onvoldoende waren om een ander oordeel te rechtvaardigen. Er was geen bewijs geleverd dat de heffingsambtenaar willekeurig had gehandeld of het vertrouwensbeginsel had geschonden. De heffingsambtenaar had ook geen verslagen of gegevens achtergehouden die relevant zouden zijn voor de waardevaststelling.
Het gerechtshof Den Haag besliste daarom dat het hoger beroep ongegrond was. Er was geen reden om de uitspraak van de rechtbank te vernietigen en de vastgestelde WOZ-waarde van € 182.000 werd gehandhaafd. Belanghebbende kreeg geen proceskostenvergoeding toegekend voor de hogerberoepsfase. De uitspraak van het hof is definitief, tenzij één van de partijen binnen zes weken beroep in cassatie instelt bij de Hoge Raad der Nederlanden.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
