De zaak in het kort
Deze zaak betreft een aanvraag voor een bewonersparkeervergunning door een inwoner van Amsterdam, hierna aangeduid als eiseres. Eiseres beschikt over een parkeerplek in de parkeergarage van het pand waarin haar woning zich bevindt. Echter, haar volledig elektrische auto is te zwaar om gebruik te maken van de parkeergarage. Het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Amsterdam heeft de aanvraag voor de parkeervergunning afgewezen, omdat eiseres volgens de Parkeerverordening 2013 beschikt over een eigen stallingsplaats. Het beroep van eiseres tegen de afwijzing is door de rechtbank ongegrond verklaard.
Het verloop van het proces en de feiten
Eiseres woont in Amsterdam en heeft op 27 september 2022 een bewonersparkeervergunning aangevraagd. De aanvraag werd op 10 oktober 2022 afgewezen door het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Amsterdam. Op 19 januari 2023 heeft het college deze afwijzing gehandhaafd na bezwaar van eiseres. Eiseres heeft vervolgens beroep ingesteld tegen het besluit.
Tijdens de zitting op 16 april 2024 heeft de rechtbank de zaak behandeld. Aanwezig waren eiseres, haar gemachtigde, en de gemachtigde van het college. Eiseres heeft aangevoerd dat haar elektrische voertuig, met een gewicht van 2395 kg, het maximale toegestane gewicht van 2000 kg voor het draaisysteem van de parkeergarage overschrijdt. Hierdoor kan zij de parkeerplek bij haar woning niet gebruiken. Ondanks een door de Vereniging van Eigenaars (VVE) ondertekende verklaring dat er geen parkeerplaats beschikbaar is, heeft het college de aanvraag afgewezen op basis van de Parkeerverordening 2013, waarin staat dat bewoners die beschikken over een stallingsplaats geen vergunning krijgen.
De beslissing van de rechtbank
De rechtbank heeft de vraag beoordeeld of het college de vergunning mocht weigeren. De rechtbank oordeelde dat eiseres, als eigenaar van een parkeerplek in de parkeergarage van haar pand, geen recht heeft op een bewonersparkeervergunning volgens de voorwaarden van de Parkeerverordening 2013. De rechtbank benadrukte dat de bepalingen van de Parkeerverordening dwingendrechtelijk zijn en dat het college geen beoordelingsruimte heeft wanneer niet voldaan wordt aan de voorwaarden.
Eiseres probeerde een beroep te doen op de hardheidsclausule, stellende dat het college deze had moeten toepassen gezien het feit dat zij haar parkeerplaats niet kan gebruiken door het te zware gewicht van haar auto. De rechtbank oordeelde echter dat het college de hardheidsclausule alleen in zeer bijzondere gevallen toepast, zoals bij mensen die levensbedreigend ziek zijn. De situatie van eiseres werd niet als zodanig bijzonder aangemerkt. Ook oordeelde de rechtbank dat eiseres bij de aankoop van haar te zware voertuig op de hoogte had kunnen zijn van de beperkingen van de parkeergarage van haar woning.
Ten slotte oordeelde de rechtbank dat het argument van eiseres over de bijdrage van elektrische auto’s aan een betere luchtkwaliteit geen rol kan spelen in de individuele afweging van de hardheidsclausule. De hoogste rechter had eerder bepaald dat de hardheidsclausule niet bedoeld is voor algemene belangen zoals luchtkwaliteit.
De rechtbank verklaarde het beroep ongegrond. Dit betekent dat eiseres geen gelijk krijgt en geen bewonersparkeervergunning ontvangt. Ze krijgt het griffierecht niet terug en ontvangt geen vergoeding voor haar proceskosten. Eiseres heeft de mogelijkheid om binnen zes weken na de uitspraak in hoger beroep te gaan bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State als zij het niet eens is met deze uitspraak.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
