De zaak in het kort
In deze zaak speelde een geschil tussen een architect, aangeduid als [eiser], en zijn opdrachtgever, [gedaagde]. De kern van het geschil betrof een factuur van €4.840,- die de architect had verstuurd voor werkzaamheden uitgevoerd in het kader van een verbouwing van de woning van [gedaagde]. De werkzaamheden werden uitgevoerd in de zogenoemde schetsontwerp (SO) en definitief ontwerp (DO) fases. De opdrachtgever betwistte de betaling, stellende dat hij nooit akkoord had gegeven voor de DO-fase en daarnaast ontevreden was met de uitvoering van de SO-fase. De kantonrechter oordeelde dat de architect recht had op betaling voor de uitgevoerde werkzaamheden en kende het gevorderde bedrag toe, inclusief wettelijke rente, maar wees de buitengerechtelijke incassokosten af wegens oneerlijk beding.
Het verloop van het proces en de feiten
De procedure begon met een dagvaarding op 13 november 2024, waarin de architect betaling eiste van zijn factuur voor de verrichte werkzaamheden die waren onderverdeeld in vier fasen, specifiek de SO- en DO-fase. [eiser] had een offerte uitgebracht met een vaste prijs per fase. [gedaagde] betwiste de overeenkomst aan te gaan voor de DO-fase, terwijl [eiser] meende dat er een stilzwijgende overeenkomst was ontstaan door de gedragingen en uitlatingen van [gedaagde]. Tijdens de mondelinge behandeling en in de daaropvolgende communicatie met de rechtbank werden verschillende posities en correspondenties overgelegd, waaronder WhatsApp-berichten en e-mails die de communicatie tussen de partijen illustreerden.
[h2]De beslissing van de rechtbank.
De kantonrechter concludeerde dat er wel degelijk een overeenkomst tot stand was gekomen voor de uitvoering van de werkzaamheden uit de DO-fase. De rechter maakte gebruik van de Haviltex-maatstaf om te beoordelen wat partijen redelijkerwijs van elkaar hadden mogen verwachten op basis van hun gedragingen en uitlatingen. Het gedrag van [gedaagde] werd zodanig geïnterpreteerd dat hij instemde met het voortzetten van de werkzaamheden naar de DO-fase. De rechter oordeelde dat de architect recht had op een redelijk loon voor de uitgevoerde werkzaamheden tot aan het moment van beëindiging van de overeenkomst door [gedaagde]. De gevorderde hoofdsom werd toegewezen, evenals de wettelijke rente vanaf de vervaldatum van de factuur. Echter, de vergoeding voor de buitengerechtelijke incassokosten werd afgewezen omdat de betreffende bedingen in strijd waren met de consumentenbeschermingsrichtlijn en daarom als oneerlijk werden beschouwd. De kantonrechter wees ook de proceskosten ten gunste van de architect toe. De beslissing werd uitvoerbaar bij voorraad verklaard, wat betekent dat deze direct kan worden uitgevoerd ondanks eventueel hoger beroep.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
