De zaak in het kort
Op 22 april 2025 deed de rechtbank Den Haag uitspraak in een zaak die draaide om de verlening van een omgevingsvergunning door het college van burgemeester en wethouders van Den Haag. Deze vergunning werd verleend voor de bouw van een dakopbouw en dakterras op een woning, ondanks het ontbreken van toestemming van de Vereniging van Eigenaren (VvE). De eisers, die de verlening van de vergunning aanvochten, werden uiteindelijk door de rechtbank niet in het gelijk gesteld. De rechtbank oordeelde dat het bouwplan niet in strijd was met het bestemmingsplan en verklaarde het beroep van de eisers ongegrond.
Het verloop van het proces en de feiten
Op 20 april 2022 diende de vergunninghouder een aanvraag in voor een omgevingsvergunning voor de bouw van een dakopbouw met dakterras en een nieuwe trap. Aanvankelijk werd deze vergunning op 17 augustus 2022 door het college geweigerd op basis van een advies van de Welstands- en Monumentencommissie, die stelde dat de bouw in strijd was met redelijke eisen van welstand. De vergunninghouder maakte bezwaar tegen deze beslissing, en op 23 mei 2023 verklaarde het college het bezwaar gegrond. Het argument was dat het advies van de commissie een onaanvaardbare belemmering vormde voor de bouwmogelijkheden die het bestemmingsplan toestond. Aangezien er geen andere weigeringsgronden waren, werd de vergunning alsnog verleend.
Eisers betwistten de status van de vergunninghouder als belanghebbende, omdat hij niet de benodigde toestemming van de VvE had en een eerdere gerechtelijke beslissing zijn verzoek om vervangende toestemming had afgewezen. Het college en de vergunninghouder stelden echter dat er geen evidente privaatrechtelijke belemmering was die de verwezenlijking van het bouwplan onmogelijk maakte. De rechtbank oordeelde in lijn met jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State dat de afwezigheid van toestemming van de VvE niet per definitie een onoverkomelijke belemmering vormde.
Tijdens het proces voerden de eisers ook aan dat de hoorzitting in de bezwaarprocedure niet openbaar en niet aangekondigd was, hetgeen in strijd zou zijn met de Algemene wet bestuursrecht (Awb). De rechtbank verwierp deze argumenten, stellende dat de procedures correct waren gevolgd en dat alleen de aanvrager als belanghebbende in de bezwaarfase beschouwd hoefde te worden.
De beslissing van de rechtbank
De rechtbank besliste dat het college de omgevingsvergunning terecht had verleend. De argumenten van de eisers werden niet gehonoreerd. Ten aanzien van het bestemmingsplan oordeelde de rechtbank dat de dakopbouw conform de planregels en verbeelding was toegestaan. De plantoelichting, waar de eisers naar verwezen, kon niet opwegen tegen de juridische bindende elementen van het bestemmingsplan.
De rechtbank vond verder dat de bezwaren gerelateerd aan het beschermde stadsgezicht en de welstandseisen ongegrond waren. Het advies van de welstandscommissie werd terecht terzijde geschoven, omdat het leidde tot een onaanvaardbare beperking van de bouwmogelijkheden die het bestemmingsplan toestond.
Het beroep van de eisers werd uiteindelijk ongegrond verklaard, waardoor de omgevingsvergunning in stand bleef. Dit resulteerde erin dat de eisers hun griffierecht niet terugkregen en er geen proceskostenvergoeding werd toegekend. De uitspraak benadrukte dat de juridische basis voor het verlenen van de vergunning solide was, ondanks de bezwaren van de VvE en de omwonenden. Partijen kregen de mogelijkheid om binnen zes weken hoger beroep in te stellen bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
