De zaak in het kort
De rechtbank Den Haag heeft geoordeeld over een geschil tussen een vrouw (eiseres) en de Belastingdienst (verweerder) met betrekking tot de toepassing van het verlaagde tarief voor overdrachtsbelasting bij de aankoop van een woning. Eiseres had een woning gekocht en wilde in aanmerking komen voor het verlaagde tarief van 2% overdrachtsbelasting in plaats van het standaardtarief van 10,4%, door aan te tonen dat de woning haar hoofdverblijf was. De rechtbank oordeelde echter dat eiseres niet voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat de woning haar hoofdverblijf was, waardoor het verlaagde tarief terecht niet is toegepast en het beroep ongegrond werd verklaard.
Het verloop van het proces en de feiten
Eiseres, die sinds november 2022 een woonruimte huurt in [plaats 1], kocht op 26 januari 2024 een woning in [plaats 2] voor €100.000. De woning was bedoeld voor recreatief gebruik en permanente bewoning was niet toegestaan. Op 21 februari 2024 voldeed eiseres €10.400 aan overdrachtsbelasting, gelijk aan 10,4% van de koopsom. Ze diende echter bezwaar in tegen de hoogte van de belasting en wilde het verlaagde tarief van 2% toepassen, wat mogelijk is als de woning na de aankoop het hoofdverblijf van de koper wordt.
Verweerder, de inspecteur van de Belastingdienst, wees het bezwaar af omdat eiseres niet kon aantonen dat de woning haar centrale levensplaats was geworden. Tijdens de rechtszitting, waarvoor eiseres met bericht van verhindering afwezig was, vertegenwoordigde verweerder zich door twee deskundigen. Eiseres stelde dat ze vijf dagen per week in de woning verbleef en de overige dagen in haar gehuurde woonruimte, en dat ze de woning als haar hoofdverblijf beschouwde. Ze overhandigde bankafschriften als bewijs van haar aanwezigheid en uitgaven in de buurt van de woning.
De beslissing van de rechtbank.
De rechtbank beoordeelde of eiseres voldeed aan het hoofdverblijfcriterium, een vereiste om in aanmerking te komen voor het verlaagde overdrachtsbelastingtarief. Dit criterium houdt in dat de woning na de aankoop de centrale levensplaats van de koper moet worden. De juridische basis voor dit criterium, zoals vastgelegd in de Wet op belastingen van rechtsverkeer en de bijbehorende wetsgeschiedenis, stelt dat het gaat om een duurzame verplaatsing van de persoonlijke en economische belangen van de koper naar de nieuwe woning.
Eiseres kon echter geen overtuigend bewijs leveren dat haar persoonlijke en economische belangen zich naar de nieuwe woning hadden verplaatst. Hoewel ze bankafschriften overhandigde die haar uitgavenpatroon in de buurt van de woning toonden, werden deze door de rechtbank als onvoldoende beoordeeld om aan te tonen dat de woning haar hoofdverblijf was. De rechtbank merkte op dat het grootste deel van deze uitgaven in het weekend was gedaan en dat eiseres geen verdere bewijsstukken of verklaringen had overlegd die haar betrokkenheid bij de woning en de omgeving duidelijk maakten.
Belangrijk was ook dat eiseres haar gehuurde woonruimte behield en haar vrijwilligerswerk in [plaats 1] voortzette, wat de indruk wekte dat haar centrale levensplaats niet naar de nieuwe woning was verplaatst. De rechtbank oordeelde dat de bewijslast om aan te tonen dat de woning het hoofdverblijf was, bij eiseres lag. Aangezien ze hier niet in slaagde, bevestigde de rechtbank dat het verlaagde tarief terecht niet was toegepast. Het beroep van eiseres werd ongegrond verklaard en er was geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.
De uitspraak benadrukt dat het verlagen van de overdrachtsbelasting alleen mogelijk is wanneer de koper daadwerkelijk kan bewijzen dat de woning hun centrale levensplaats is geworden, wat in deze zaak onvoldoende was aangetoond. Partijen hebben de mogelijkheid om binnen zes weken hoger beroep aan te tekenen bij het gerechtshof Den Haag als ze het niet eens zijn met de uitspraak.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
