De zaak in het kort
In een civielrechtelijke procedure voor de rechtbank Limburg wordt een geschil behandeld tussen een Vereniging van Eigenaren (VvE) en een kerkgenootschap betreffende de betaling van achterstallige bijdragen. Het kerkgenootschap, als lid van de VvE, heeft gedurende meerdere jaren te weinig bijgedragen vanwege een fout in de berekening van hun aandeel in de kosten. De VvE vordert betaling van de achterstallige bedragen, inclusief rente en incassokosten. Het kerkgenootschap betwist de vordering deels op grond van verjaring en betwist de bijkomende kosten.
Het verloop van het proces en de feiten
De procedure begint met een dagvaarding van de VvE, die heeft vastgesteld dat het kerkgenootschap in de periode van januari 2016 tot en met december 2019 een te laag bedrag aan bijdragen heeft betaald, resulterend in een achterstand van €12.735,36. Deze achterstand wordt veroorzaakt door een fout in de breukdelen die zijn gebruikt om de bijdragen te berekenen. Daarnaast heeft het kerkgenootschap ook in de periode januari 2021 tot en met februari 2024 een achterstand opgebouwd van €2.130,35.
Tijdens een algemene vergadering van de VvE op 30 juni 2020 is de fout besproken, en het werd besloten om de financiële omissie te corrigeren en te onderzoeken of de veroorzaker aansprakelijk gesteld kan worden. Het kerkgenootschap erkent dat er een fout is, maar betwist dat er een afspraak is gemaakt om de achterstand te betalen. Het kerkgenootschap beroept zich op verjaring van de vordering voor de bijdragen over de periode januari 2016 tot juli 2018.
De VvE argumenteert dat de vordering pas opeisbaar is geworden na een vergaderbesluit in juni 2020 en dat de verjaring tijdig is gestuit door een bericht in juli 2023. Het kerkgenootschap betwist de ontvangst van eerdere berichten die de verjaring zouden stuiten.
De beslissing van de rechtbank
De kantonrechter beoordeelt eerst het verjaringsverweer. Volgens de wet verjaart een vordering tot nakoming van een overeenkomst na vijf jaar vanaf het moment dat de vordering opeisbaar is. De kantonrechter stelt vast dat de bijdragen maandelijks opeisbaar waren en dat de verjaring is gestuit door het bericht van 12 juli 2023, dat door het kerkgenootschap is erkend als ontvangen. Echter, omdat dit bericht pas na meer dan vijf jaar is verzonden vanaf de opeisbaarheid van de bijdragen over de periode januari 2016 tot juli 2018, is dit deel van de vordering verjaard. Het bedrag van €7.959,60 wordt daarom afgewezen.
De vordering voor de periode januari 2021 tot en met februari 2024 is niet verjaard en wordt toegewezen, evenals de wettelijke rente over de toegewezen bedragen. De gevorderde buitengerechtelijke incassokosten zijn deels toegewezen, maar de kosten voor het kadastraal uittreksel worden afgewezen omdat de noodzaak ervoor niet is aangetoond. De proceskosten worden gecompenseerd omdat beide partijen deels in het ongelijk zijn gesteld. Het vonnis is uitvoerbaar bij voorraad verklaard.
De rechtbank veroordeelt het kerkgenootschap tot betaling van €6.906,11 plus wettelijke rente, en €871,57 aan buitengerechtelijke kosten. De zaak onderstreept het belang van tijdige communicatie en correcte administratieve procedures binnen een VvE om verjaring van vorderingen te voorkomen en de noodzaak om bij verjaring tijdig te stuiten met duidelijke en ondubbelzinnige berichten.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
