De zaak in het kort
De rechtbank Rotterdam heeft geoordeeld dat de burgemeester van Rotterdam een exploitatievergunning mocht verlenen voor de verplaatsing van een coffeeshop ondanks afwijking van het bestaande coffeeshopbeleid. De verplaatsing was noodzakelijk vanwege bijzondere omstandigheden die verband hielden met de nabijheid van een school, wat in strijd was met het afstandscriterium. De rechtbank verklaarde het beroep van omwonenden ongegrond, waardoor de vergunning in stand blijft.
Het verloop van het proces en de feiten
Op 15 december 2023 werd aan een bedrijf een exploitatievergunning verleend voor het exploiteren van een coffeeshop op een nieuw adres. Dit bedrijf wilde de coffeeshop verplaatsen van een bestaande locatie naar een nieuwe locatie binnen Rotterdam. Eisers, die 378 bewoners en ondernemers uit de wijk vertegenwoordigden, maakten bezwaar tegen deze verplaatsing en de daaropvolgende vergunningverlening door de burgemeester.
De burgemeester had besloten de vergunning te verlenen ondanks het feit dat de nieuwe locatie van de coffeeshop niet aan de eisen van het Rotterdamse coffeeshopbeleid 2013 voldeed, met name het afstandscriterium ten opzichte van scholen. De burgemeester stelde echter dat er sprake was van bijzondere omstandigheden die een afwijking van het beleid rechtvaardigden. Eisers waren het hier niet mee eens en dienden een beroep in tegen het besluit om de vergunning te verlenen.
De rechtbank behandelde het beroep op 28 januari 2025, waarbij diverse partijen aanwezig waren, waaronder de eisers, vertegenwoordigers van de burgemeester, en vertegenwoordigers van het bedrijf dat de coffeeshop exploiteert.
De beslissing van de rechtbank
De rechtbank oordeelde dat de burgemeester de vergunning mocht verlenen, ondanks de afwijking van het coffeeshopbeleid. De rechtbank erkende dat het afstandscriterium normaal gesproken zou voorkomen dat de coffeeshop naar de nieuwe locatie verplaatst zou worden, maar stemde in met het oordeel van de burgemeester dat er bijzondere omstandigheden waren die een uitzondering op het beleid rechtvaardigden. Deze omstandigheden hielden verband met de invoering van nieuwe scholen in de nabijheid van de bestaande coffeeshoplocatie, waardoor het afstandscriterium ineens van toepassing werd.
De rechtbank wees erop dat de burgemeester, mede naar aanleiding van moties van de gemeenteraad, maatwerk kon toepassen bij de verplaatsing van coffeeshops die door het afstandscriterium werden getroffen. Dit maatwerk hield in dat de coffeeshop naar de rand van de wijk verplaatst kon worden, wat in lijn zou zijn met de geest van de motie ‘Wiet uit de wijk’.
Verder oordeelde de rechtbank dat de uitbreiding van het aantal afhaalloketten op de nieuwe locatie niet in strijd was met het coffeeshopbeleid, aangezien het oppervlak van de coffeeshop niet werd uitgebreid en de uitbreiding bedoeld was om rijen en overlast te voorkomen.
Met betrekking tot de bezwaren van eisers over de aanwezigheid van kwetsbare groepen en de mogelijke toename van overlast, stelde de rechtbank dat deze niet konden leiden tot vernietiging van het besluit. De bescherming van kwetsbare groepen, zoals genoemd in het beleid, was gericht op scholen en niet op andere groepen. Bovendien had de burgemeester voldoende onderzoek gedaan naar de leefbaarheid en veiligheid op de nieuwe locatie en kon hij op basis daarvan tot zijn besluit komen.
De rechtbank vond ook dat de vrees voor waardedaling van omliggende panden en problemen met verzekeringen onvoldoende waren onderbouwd door eisers. Ten aanzien van zorgen over verkeersproblemen en parkeeroverlast, was de rechtbank van mening dat de burgemeester deze voldoende had weerlegd door te wijzen op de rijstroken die parkeeroverlast konden opvangen en de toezeggingen van het bedrijf om toezicht te houden op parkeergedrag.
Ten slotte oordeelde de rechtbank dat de burgemeester niet in strijd met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur had gehandeld. Hoewel eisers klaagden over onvoldoende voorlichting aan buurtbewoners, was er geen wettelijke verplichting voor de burgemeester om hen te informeren en waren er voldoende mogelijkheden geweest voor belanghebbenden om hun bezwaren naar voren te brengen.
De rechtbank verklaarde het beroep van de 378 omwonenden niet-ontvankelijk omdat zij niet duidelijk hadden gemaakt dat zij gemachtigd waren om het beroep in te dienen. Het beroep van de directe eisers werd ongegrond verklaard. De burgemeester kon de exploitatievergunning dus handhaven, en de eisers kregen hun griffierecht niet terug en ontvingen geen proceskostenvergoeding.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
