De zaak in het kort
De rechtbank Rotterdam heeft op 30 mei 2025 een uitspraak gedaan in een geschil tussen een verhuurder, aangeduid als [eiseres], en de huurders, aangeduid als [gedaagde 1] en [gedaagde 2], over de vermeende huurachterstand van de huurders. [eiseres] claimde dat de huurders een achterstand hebben in de betaling van de huur en vorderde betaling van deze achterstand, inclusief rente en kosten. De huurders betwistten deze vordering en voerden aan dat er een betalingsregeling was afgesproken en dat er geen huurachterstand was. De kantonrechter beoordeelde de vordering van [eiseres] en vernietigde het opslagbeding in de huurovereenkomst, wat leidde tot de conclusie dat er geen huurachterstand was. De vorderingen van [eiseres] werden afgewezen en de proceskosten werden ten laste van [eiseres] gebracht.
Het verloop van het proces en de feiten
De zaak begon met een dagvaarding van [eiseres] op 30 oktober 2024, waarin zij de huurders opriep wegens een vermeende huurachterstand. De huurders, [gedaagde 1] en [gedaagde 2], verweerden zich tegen deze claim. Tijdens een zitting op 22 januari 2025 werden de partijen gehoord. De kantonrechter gaf [eiseres] de gelegenheid om de huurachterstand te berekenen na vernietiging van het opslagbeding in de huurovereenkomst. Vervolgens werd de zaak aangehouden zodat [eiseres] aanvullende documentatie kon overleggen, maar op de rolzitting van 13 maart 2025 kwam deze niet meer. De huurders kregen ook de kans om te reageren, maar maakten hier geen gebruik van.
De kern van het geschil betreft de huurprijs en vermeende huurachterstand. [eiseres] stelde dat de huurprijs was opgelopen tot € 1.407,64 per maand en dat de huurders een achterstand hadden. De huurders stelden echter dat zij een betalingsregeling hadden getroffen en dat zij op basis van een e-mail van [eiseres] mochten vertrouwen dat er geen achterstand was. Ook betwistten zij dat er extra kosten verschuldigd waren, omdat [eiseres] de betaaldatum van de huur had aangepast.
Tijdens de beoordeling van de zaak bleek dat in de huurovereenkomst een opslagbeding was opgenomen dat de huurprijs jaarlijks kon worden verhoogd met de consumentenprijsindex (CPI) plus een opslag van maximaal 5%. De kantonrechter oordeelde dat deze opslag oneerlijk was en vernietigde het beding, omdat het niet noodzakelijk was om kostenstijgingen boven de inflatie te compenseren.
De beslissing van de rechtbank
De kantonrechter besloot dat de huurders geen huurachterstand hadden, mede vanwege de vernietiging van het opslagbeding. De rechter hield bij de berekening van de huurverhogingen rekening met het maximale verhogingspercentage voor vrije sector woningen, zoals vastgesteld door de Minister. Dit betekent dat de huurverhogingen vanaf juni 2022 werden herberekend zonder de oneerlijke opslag. Uit de berekeningen bleek dat de huurders in de periode van juni 2022 tot en met januari 2025 zelfs een bedrag van € 4.809,78 te veel hadden betaald aan [eiseres].
De primaire vordering van [eiseres] werd afgewezen, evenals de vorderingen voor incassokosten en rente, omdat er geen grondslag was voor deze vorderingen. De kantonrechter legde de proceskosten ten laste van [eiseres], aangezien zij in het ongelijk werd gesteld. De kosten werden door de rechter begroot op € 50.
De uitspraak van de rechtbank benadrukt het belang van eerlijke voorwaarden in huurovereenkomsten en biedt duidelijkheid over de grenzen van huurverhogingen binnen de vrije sector. Het vernietigen van het opslagbeding laat zien dat verhuurders zich moeten houden aan redelijke en transparante voorwaarden die binnen de wettelijk vastgestelde limieten vallen. De uitspraak onderstreept ook de verantwoordelijkheid van verhuurders om duidelijk te communiceren over wijzigingen in huurvoorwaarden en betalingsregelingen, en bevestigt de rechten van huurders om te vertrouwen op gemaakte afspraken en correspondentie.
Lees de originele uitspraak hier.
Disclaimer: Deze samenvatting is automatisch gegenereerd en kan daardoor fouten bevatten.
Raadpleeg altijd de originele uitspraak.
